Энэ алдарт үгийг Людвиг Вон Мизес өнгөрсөн зуунд л хэлжээ. Гэвч өнөөгийн Монголын нийгэм ардчиллын эрүүл ололтуудаас ухарч байгаагаас харахад энэ үг оновчтой санагдана. УИХ-ын гишүүдийн тоог олшруулах санал эрх баригч намын зүгээс хүчтэй тавигдаж буй ч нийгэм дургүйцэж байгаа шалтгаан нь ядуурал, төрийн хэт данхайлт, авлигын хор хөнөөл юм. Хүнд үед төрийн бүтцийг улам нэмэхэд дагаад түшмэдүүдэд зарцуулах төсвийн дарамт л нэмэгдэхээс төрийн үйл ажиллагааны үндсэн зорилго хэрэгжихэд түлхэц болно гэж итгэхэд хэцүү. МАН-ын ЕНБД Д. Амарбаясгалан: “...Гишүүд нэмэгдвэл нэг өрөөнд хоёр гишүүн сууна...” гэсэн нь зарлагын бодит үзүүлэлт нэг дахин нэмэгдэнэ гэдгийг л шууд утгаар нь илэрхийлсэн хэрэг.

Нэг нам дангаар засаглах эрх мэдлийг туйлдмал байдалд тэднээс ардчилал шударга ёсны зарчим бүү хэл наад захын ухамсар, ёс суртахуун нэхэх аргагүй хүчир. Зөвхөн төсөв санхүүгийн агуулгаар бус хэрэв 152 гишүүнтэй болбол 100 ямаанд 60 ухна гэгчийн үлгэр болохгүйг хэн батлах вэ? Өөрөөр хэлвэл хяналт, тэнцвэр алдагдахгүй гэх найдвар тун бага.

Өдгөө УИХ-ын гишүүд явцуу эрх ашгаа хангахын тулд янз бүрийн лобби хатгаасны мэргэшилтэй болж. Гэтэл энэ хямрал гажуудлыг чухам ямар механизмаар засахаа эхлээд тайлбарлаж чадвал тэр гарц мөн. Яран дээр шарх гэгчээр 76 бага хаадыг 152 болгоод хямрал арилах нөхцөл бүрдэнэ гэж махран зүтгээгүй байлтай.

Манай эрх баригчдын бодлого баримтлахдаа гаргадаг гол алдаануудын нэгд зүй ёсоор орох хөрсөндөө буудаггүй гаднын юмыг шууд даган дуурайдаг хандлага ажиглагдсаар. Эхлээд Монгол Улсын нийгэм эдийн засгийн доройтол, ажилгүйдэл, ядуурал, үнийн өсөлт, төгрөгийн ханшийн сулралд юу нөлөөлж, хэрхэн сайжруулж болохыг нэг бүрчлэн судалж тогтоохгүйгээр ямар нэг шинэчлэл өөрчлөлт өсөж үржих тухай ярих нь илүүц.