Монгол Улсын гавьяат тамирчин, уулчин Г.Өсөхбаяр болон хөгжлийн бэрхшээлтэй иргэн Ч.Тунгалагтуяа нарын тамирчин Мөнх сарьдагт авиралт хийхээр бэлтгэж байгаа талаар сэтгүүлчид өгсөнтүүний ярицлагын хэсгийг товчлон хүргэе.

Монгол улсад өмнө нь тэргэнцэртэй иргэн Мөнх сарьдагт авиралт хийсэн тохиолдол байхгүй юм. Орос болон Монгол Улсын уулчид хамтран Хөвсгөл аймгийн Ханх суманд орших Соёны нурууны ноён оргил Мөнх сарьдагт авиралт хийж оргилд нь уулзах түүхэн үйл явдал энэ оны гуравдугаар сард болох гэж байна. Үүний өмнөх бэлтгэл ажил болгож Хэнтийн нурууны ноён оргил Асралт хайрхан руу Монголын уулын спортын тамирчид болон зураач Ч.Тунгалагтуяа нар энэ оны нэгдүгээр сарын 18,19-ний өдрүүдэд авирахаар болжээ.

“Би хүүхэд байхдаа өвдөж хөгжлийн бэрхшээлтэй болсон учраас тоглож наргих насаа болохгүй, болохгүй, болохгүй дунд өнгөрүүлсэн”

-Энэхүү зоримог үйлдлийг хийх болсон шалтгаан юу байв?

-Би зураач мэргэжилтэй. Би ой найман сартай хүүхэд байхдаа өвдөж,хөгжлийн бэрхшээлтэй болсон учраас ид тоглож наргих насаа болохгүй, болохгүй, болохгүйн дунд өнгөрүүлсэн. Өөрийгөө хөгжүүлэхийн тулд болохгүй гэсэн юм болгоныг хийж үзмээр санагддаг. Яагаад ч юм хөгжлийн бэрхшээлтэй иргэн гэхээр тэргэнцрээсээ дээшээ сэтгэж болохгүй юм шиг, энэ суурин дээрээ мөнхрөх ёстой мэт нийгэм хардаг учраас яагаад болохгүй гэж. Амьдрал дээр болохгүй гэсэн юм болгоныхоо үгэнд нь ороод явсан бол өнөөдрийн би байхгүй. Тиймээс тэргэнцэртэйгээ Асралт хайрханы оргилд гарахаар шийдсэн. Болохгүй гэдэг зүйлийн эсрэг талд болдог гэх өнцөг байдгийг мэддэг учраас өнөөдөр би зураач мэргэжлийг эзэмшээд туялзуур сэлмийн спортоор хичээллээд явж байна. Би зовох хувь тавилантайдаа хөгжлийн бэрхшээлтэй болоогүй. Харин ч бусад хүмүүст урам зориг, үлгэр жишээ болохуйц амьдардаг гэж бодож байна.

Сонголт байгаа ч дараа нь үзээд алддаг байж гэж харамсмааргүй байна

-Өмнө нь ууланд авиралт хийж байсан туршлага байгаа юу?

- Мөнх сарьдаг миний хамгийн их зориг гаргаж байгаа зүйл. Урьд нь Өмнөговь аймгийн Дуут манхан дээр гарч байсан. Зарим хүмүүсийн хувьд жоохон байх л даа. Гэхдээ миний хувьд оргил байхгүй юу. Хэдэн цаг зарцуулсныг мэдэхгүй. Мөлхөх газраа мөлхөж, үүрүүлэх газраа үүрүүлэн оргилд нь гарч чадсан. Яг тэр мэдрэмж үнэхээр гоё байсан. Олон жилийн өмнө ээжтэйгээ Улиастайн фермд байдаг ууланд авирч байсан. Миний өмнө тулгарч байгаа жижигхэн босго, довжоо, даваа бүхэн надад оргил шиг санагддаг учраас дараа дараагийн зүйлийг туршиж үзмээр байна. Өмнө нь ийм өндөр ууланд авиралт хийсэн туршлага байхгүй ч гэсэн “яах бол, хөлдөөд үхчих болов уу” гэсэн айдас алга байна. Хүн нэг л амьдарна шүү дээ. “Би чадахгүй” гэх сонголт байсан ч дараа нь үзээд алддаг байж гэж харамсмааргүй байна. Хэцүү зүйлс зөндөө тохиолдох л байх. Хөгжлийн бэрхшээлтэй, тэргэнцэртэй иргэн байж “том, том” яриад сууж байгаа юм шиг санагдаж магадгүй. Гэхдээ сэтгэлд багтаад байгаа юм. Монголын уулын спортын мэргэжлийн хүмүүстэй хамт явж байгаа учраас би хулчиймааргүй байна.