1950-1970-аад онуудад Монголд Хятад ажилчид хэдэн арван мянгаараа орж ирэн хоёр орны хэлэлцээрээр тэд барилга бүтээн байгуулалтын ажил ихээр өрнүүлж байв. Тухайн үеийг бодвол Монгол Улсын эдийн засаг тэлж, үйлдвэрлэл бүтээн байгуулалт өрнөх дотоодын боломж нөөц, ажиллах хүч хангалттай бий болжээ. Гэвч хөдөлмөрийн үнэлэмж сул, улсын эдийн засаг хүчин чадал муутайгаас монголын залуучууд мянга мянгаараа гадаадад дүрвэж өндөр цалинтай ажил эрхлэхээр хилийн дээс алхаж байна.

Аливаа улс орны залуучуудын мөрөөдөл эх оронч үзэлд суурилсан өрнүүн зүтгэлтэй, өөдрөг байдаг бол монголын олон охид залуус цагаачлалаар харлаж борлож хуримтлалтай болох, орон сууц худалдан авах болсон нь харамсалтай. Баялаг үйлдвэрлэж, бүтээн босгож хөгжиж цэцэглэх гол үндэс бол хүн ардынхаа хөлсний дусал шингэсэн хэл гуравхан валютаар голоо зогоодог бус төр нь иргэдээ хангалттай цалин орлоготойгоор эх орныхоо бүтээн байгуулалтад итгэл дүүрэн ажиллах боломж нөхцөл бүрдүүлэх юм.

Хөдөлмөрийн насныхан 90 гаруй хувь нь боломж олдвол гадаадад гарч ажиллах хүсэлтэйг судлаад тогтоожээ. Гэтэл харъяа яамдууд намынхаа троллуудад халамжаа үзүүлээд завгүй. Тэр ч бүү хэл БНСУ-д ажиллах хүсэлтэй иргэдийг визгүй журам гарган зорчуулах санаачлага гарчээ. Тусгаар тогтносон улсын нэр хүнд гэж уг нь баймаар. Бид түүхэн турш бусдын боол болж яваагүй юм сан.

Монголчууд техник, технологийн эрин зуунд хөл нийлүүлэн алхах, боловсрол мэдлэгээ эх орондоо зориулах нөөц бололцоогүйдээ бус амьдрах арга хайсандаа гадагшаа хэдэн зуун мянгаараа тэмүүлцгээнэ. Гэтэл төр засаг өөрсдийгөө шүүмжлүүлэхийг хориглох хууль санаачлан Ерөнхийлөгч түүнд нь хориг тавьсандаа баатарлаг үйл бүтээчихсэн юм шиг өрөвдөлтэй байдал руу гулсан орлоо.