Монгол Улс газрын доорх асар их баялгаар дэлхийд толгой цохьдог хэр нь иргэд нь хөгжлийн доройтол, ядуурлын зовлонд нэрвэгдэв. Асуудлын урхаг нь төрийн эрх мэдэлд хүрсэн түшмэдүүд түмэн янзын залилан, луйвар, хулгайн аргаар иргэдийнхээ боломжийг хувьдаа ашигладаг буюу төсвийн мөнгө түмэн олны ирээдүйд бус төрийг хөнжил гудас, түрийвч бээлий шигээ боддог улс төрчдийн бохир үйл ажиллагаа.

Сүүлийн үед ганц нэгж жиргээгээр инээдтэй, эмгэнэлтэй, бухимдам нэг өнцөг хөврөх болсон нь “...Оюутолгой Австралийн, Дачин тамсаг Хятадын мэдэлд байсан нь илүү дээр... Хэрэв тэгээгүй сэн бол өдийд нүүрс, хөгжлийн банкны хулгайгаас гадна зэсийн баяжмал, нефтийн хулгайг гааруулсан УИХ-ын гишүүдийг хэрэгт татах гээд сууж байлаа...” гэх өнцөг хөврөх болжээ.

Хөөрхийлөлтэй ч гашуун үнэний ортой юм даа. Гадныхан Монголын баялгаас хуу хамаад гарлаа гэхэд бид тэдний араас хөөцөлдөж олж идэх сачий хүрэхгүй ч дотоодын төрийн түшмэдүүдэд цөлмүүлчхээд тэднийгээ шүүгдэхийг харахаас арай дээр ч юм шиг. Олон бодит жишээгээр нотлогдож буй энэхүү үнэн хэр эхүүн дүгнэлтээр хоёр ойлголт урган гарах юм.

Нэгдүгээрт бид эдийн засгийн тусгаар тогтнол гэх ойлголтыг бүр умартаж хүлцэнгүй хүчирхийлүүлэгчид болсон уу? Гадны хөрөнгө оруулагчид ямар нэг булхайн замаар улсын эрх ашгийг хохироосон гэрээ хэлцэл хийж, уул уурхайн олборлолт хийх нөхцөл таатай нь аргагүй хангагдаж байна гэхээр бид ямар өрөвдөлтэй байдалд байна вэ?

Хоёрдугаарт дотоодын төрийн сэтгэлгээг нүүрсний хулгайгаар овоглогдох хар гартай цагаан захтнуул бүр мөсөн шавхайтай хутгаж, хөгжлийн банкны хэрэг араас нь нэрмээс болон дордуулж буй. Өөрөөр хэлвэл бид улс дотроо авлигынхаа цайз хэрмийг нураах хүчгүй сүүдэрт нь өлөн зэлмэн хоргодож, тэдний үг үйлдлээр бөмбөрч байна гэсэн үг.