Төр хувийн хэвшлийн ямар ч байгууллага улсынхаа хуульд захирагдан үйл ажиллагаагаа явуулах ёстой. Өөрөөр хэлбэл хууль зөрчиж олон нийтийг хохироох эрхийг хэн ч тэдэнд олгодоггүй гэсэн үг. Харин авлигал цэцэглэж эзэд нь түшмэлүүдтэй хуйвалдан мөнгө хүүлэх бодлого явуулдаг банкнууд эцэстээ ямар нэг байдлаар дампуурдаг жишээ олон. Мөнгө хүүлэлт гэдэг нь ерөнхийдөө хуульд заасан хэмжээнээс өндөр, ор үндэслэлгүйгээр зээл олгохыг хэлдэг.

Улс орнуудын байдлаас харвал хувийн болон төрийн банкууд мөнгө хүүлэлт явуулахыг хуулиар хориглож банк бус санхүүгийн байгууллагуудтай мөнгө хүүлэхийн эсрэг хат уу тэмцдэг байна.

Ихэнх улс орнуудад МӨНГӨ ХҮҮЛЭЛТИЙГ зээлийн хүүний өндөр түвшнээс илүүтэйгээр талуудын хүсэл зоригийн ялгаатай байдал, нийтээр хүлээн зөвшөөрсөн зан суртахууны хэм хэмжээг зөрчсөн явдал зэргээр илүү ХАРИЛЦААНД тулгуурлан тодорхойлж байна.

Ипотекийн зээл л гэхэд Монголын дундаж орлоготой өрх айлын гишүүд насаараа төлөөд дийлэхгүй хэмжээнд хэд дахин нугарсан өндөр хүү нугарсан ашиг хонжоог зээлэгчдэд олгож зээлдэгчид элгээ эвхэж дуугаа хураан явахаас өөр арга нь барагдах хэмжээнд очсон.

“Монголын засгийн газар, ард иргэд бүгдээрээ зээлээс зээлийн хооронд амьдрах болж, “өрийн хавханд” гацчихаад байна. Төр засгийн эрх баригчид ер зээлгүйгээр эдийн засаг хөгжихгүй гэж үздэг болов.

Харин иргэд “өртэй хүн өөдөлдөггүй, өттэй мал таргалдаггүй” гэж ярьдаг ч, бараг хүн бүр зээл авчээ. Манай эдийн засаг үргэлж хямарч, бизнесийн зээлийн хүү хэт өндөр байхад төр нь бас татвараа нэмэх болсноор хувийн бизнес ширгэж, ажил олдохгүй болохоор иргэд нь гаднын орныг зорих боллоо. Төсвийн алдагдал өсөхийн хэрээр, төрийн өр нэмэгдэж, банкны хүү дагаж өсдөг болохыг монголын жишээн дээр тод харж болно.”