Хангай говь ялгаагүй цас зуд, ган гачигтай ялгагдамгүй. Хөдөө гаралтай монголчууд хэл амаа билүүдэцгээхээ ч мартсангүй. Төв аймагт цаснаар уруудсан малынхаа хойноос явж байгаад эндсэн харамсалтай хэрэг намжаагүй байхад зарим мэдээллийн сайтаар дарга нарт долгинохын сацуу хөөрхий малчдыг ад үзэх хандлагатай бичвэрүүд харагдах.

Амьдралд нь тус нэмэр болдоггүй юм аа гэхэд муулж гоочлохгүй ухаанаа үл умартах сан. Нэр бүхий сэтгүүлчид байдал хүндрээд байхад ОБ-ын удирдлагууд нүдэн балай чихэн дүлий байгаад эмзэглэн жиргэжээ. Гэтэл зарим нь нэр хаягаа нууж элдэв сайтын буланд ичгүүргүй бичвэр сараачих нь хачин. Хүний мөс чанар хэчнээн төгрөг хүрдгийг ийм үед л хэмжиж болмоор.

Ямартай ч шуурган намжлаа ч цаашдын ирээдүйдээ зовниох эгэл малчдын гол зурам үгсийг сурвалжилсан тэмдэглэл хөвөрч байна. Малчид нийгмийн баялгийг өвлөн тээгчид үйлдвэрлэгчид атал өдий хүртэл орхигдож өнчирсөн байдалтай төрдөө мартагдсан нь чухам бид хаанахын бодлогоор замнах болсон бэ гэж асуухад хүргэнэ.

Уул уурхайд түрэгдэж, зах зээлийн бодлогод шахагдан харанхуй нийгмийн золиос болж буй Монгол малчид залгамж халаагүйхэн ирээдүйдээ санаа зовох мөртлөө цөлөх ухаанаа унаг төрхөөр нь хадгалж өрвөлзөгчдийг эсрэг ганц үг ганхийлгүй харин ч цаашид хэрхэхээ тунгаан өдрийн бодол шөнийн зүүд болж яваа. Эрх баригчид мал, малчнаар тоолж, татварлахдаа сайн шигээ оновчтой бодлого шийдвэрээ бодлого болгон нүүдэлчин өв соёлоо үйлдвэржилтийн үзэл санааг дор хослуулан авч үлдэх сачий нь нэг л хүрэхгүй байна.

Д.ЭНХБАТ